- PREMIERA - 

„Ten poranek był mroźny i nieparzysty” to nie jest to zwykły zbiór wierszy. To poetycki dokument czasu, który przekracza granice literackiej sztuki, stając się głosem epoki. Andrzej Sikorski nie rekonstruuje historii w tradycyjnym sensie; on nią oddycha, pozwalając czytelnikowi odczuć jej ciężar, chłód i niepewność. Jego poezja to zapis emocji i atmosfery, które nie tracą na aktualności mimo upływu lat.

Autor stworzył dzieło ponadczasowe, które ukazuje brutalną rzeczywistość stanu wojennego. Ten tomik to poruszający zapis codzienności tamtych dni – czasów, gdy cisza miała siłę krzyku, a nadzieja stała się formą oporu. Sikorski był nie tylko świadkiem tych wydarzeń, lecz także umiał nazwać to, o czym inni bali się nawet pomyśleć. Brak tu wielkich deklaracji czy politycznych haseł; zamiast tego – intymne sceny: cisza w słuchawkach, niedopałki pod drzwiami sąsiada, cienie przy koksowniku, spojrzenia matek czekających na list od syna, patrol przy bramie, zapalona świeca. W jego wersach nie ma przypadkowości. Każde słowo to czuły, precyzyjny ślad epoki. Między wersami odnajdujemy strach, milczenie, nadzieję i cichą walkę o przetrwanie.

Sikorski pisze tak, jakby każde słowo było ostatnim. Bez przesadnej emocjonalności, bez zbędnych dekoracji. Każdy wers zostaje pod skórą – czasem jak zadra, czasem jak modlitwa. Ukazuje, jak wyglądał zwykły dzień w niezwyczajnym czasie, oddając atmosferę pełną bólu, nadziei i determinacji. To poezja, która nie epatuje wielkimi słowami, lecz ukazuje bolesną i autentyczną codzienność z brutalną siłą.

Po latach tomik powraca jako świadectwo tamtych dni. Niezmieniony, prawdziwy, przejmujący. Dla tych, którzy pamiętają tamten czas, oraz dla tych, którzy pragną zrozumieć codzienność między nadzieją a lękiem. To lektura, do której chce się wracać – nie dla pocieszenia, lecz dla prawdy, dla zrozumienia i dla pamięci.

Przypomina, że poezja ma moc dokumentu. Wbija się w pamięć i zostaje w człowieku na zawsze. To tomik, który trzeba mieć, przeczytać, zatrzymać się nad nim, zapamiętać i nigdy nie zapomnieć. To głos, który przemawia do nas z głębi czasu i przestrzeni, przypominając o sile słowa i odwadze w obliczu największych trudności...


➡️ Tomik można zakupić pod https://zaczytani.pl/ksiazka/ten_poranek_byl_mrozny_i_nieparzysty_9788384230336,druk



•••
Andrzej Sikorski (ur. 17 lipca 1953 w Gdańsku, zm. 11 listopada 2023 w Poznaniu) – polski archeolog, poeta, prozaik, dziennikarz prasowo-radiowy, krytyk literacki, wykładowca w Instytucie Prahistorii UAM w Poznaniu.
Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział Wielkopolski.

 

„Widunka” to powieść o odwadze, tożsamości i... sile natury.

Joanna Tekieli w swojej najnowszej książce „Widunka” zabiera czytelnika w niezwykłą podróż – zarówno przez świat dawnych słowiańskich wierzeń, jak i przez wewnętrzne krajobrazy kobiecej duszy. To zupełnie nowa odsłona twórczości autorki znanej dotąd z lekkich, współczesnych powieści obyczajowych. Tym razem Joanna Tekieli sięga głębiej – do przeszłości, do tradycji i do duchowości osadzonej w naturze.

Główna bohaterka, Mira, to młoda dziewczyna mieszkająca w Wiklińcu – wiosce rządzącej się dawnymi zwyczajami i opowieściami przodków. Mira jednak nie wpisuje się w utarte schematy. Niepokorna, ciekawa świata, odważna – nie chce bezrefleksyjnie podążać za tradycją, która jej zdaniem nie przynosi dobra, a jedynie ograniczenia. Kiedy starszyzna próbuje zmusić ją do małżeństwa, podejmuje decyzję o wyruszeniu w niesamowitą podróż.

„Widunka” to powieść drogi, lecz nie tylko w sensie dosłownym. To wędrówka w głąb tożsamości, odwagi i wewnętrznej siły. Autorka snuje historię z wyczuciem i delikatnością, ukazując jak dawne obrzędy, przekonania i symbolika mogą odbijać się echem w naszych współczesnych wyborach i zmaganiach.

Joanna Tekieli nie boi się poruszać trudnych tematów: samotności, braku akceptacji, traumy czy potrzeby przynależności. Jednak dzięki empatycznemu stylowi i ciepłu, jakie bije z jej prozy, „Widunka” jest także książką niosącą spokój, nadzieję i poczucie harmonii. Szczególnie zachwycają opisy przyrody – pełne zapachów, barw i dźwięków – które pozwalają czytelnikowi dosłownie zanurzyć się w świecie Miry.

Choć książka bywa nieco przewidywalna, a miejscami idealizuje swoją bohaterkę, to nadrabia to klimatem, szczerością i uniwersalnym przesłaniem - czyli tym, za co kochamy twórczość Joanny Tekieli. Mira staje się symbolem kobiecej siły, która nie polega na walce, lecz na odwadze bycia sobą – nawet wbrew społecznej presji. Autorka przemyca również ważne pytania o wartość tradycji – czy rzeczywiście musi być niezmienna, skoro czasem krzywdzi zamiast scalać?

„Widunka” to piękna, mądra i klimatyczna opowieść, którą można czytać zarówno jako baśń inspirowaną dawnymi czasami, jak i jako bardzo współczesną historię o byciu kobietą, o dorastaniu i budowaniu własnego głosu. To opowieść, która zachwyca opisami natury i daje do myślenia.
Idealna lektura dla tych, którzy szukają czegoś więcej niż tylko rozrywki – książki, która zostawi ślad w sercu. To książka dla tych, którzy lubią historie z przesłaniem, słowiańskim klimatem i nutą duchowości. 

 

„Matka Boża Samobójców” to tomik poetycki, który zaskakuje nie tylko tytułem, ale przede wszystkim głębią duchowego przeżycia i odważnym zanurzeniem się w najciemniejsze zakamarki ludzkiej egzystencji. Ojciec Bartłomiej Józef Kucharski OCD – karmelita, teolog i poeta – oddaje głos tym, którzy na co dzień milczą, których cierpienie jest niezrozumiane, a często marginalizowane: osobom w kryzysie psychicznym, duchowym i egzystencjalnym. Osobom poszukującym i próbującym zrozumieć.

Tomik ten to pozycja odważna zarówno teologicznie, jak i poetycko. Nie jest to obraz bluźnierczy, lecz poetycka ikona współczucia – tytułowa Maryja to ta, która pozostaje z cierpiącymi do końca, nawet jeśli ich los wykracza poza ramy „pobożnych historii”. To Matka milczenia, ciemności i nadziei. Przełamuje milczenie wokół samobójstwa w przestrzeni religijnej, ukazując, że nawet w największym mroku istnieje możliwość spotkania bez oceny, bez dogmatów, lecz z miłością i zrozumieniem.

To również swoiste lustro dla wierzących, pytanie, jak wygląda nasza pobożność, jeśli nie ma w niej miejsca dla zranionych, cierpiących, walczących w milczeniu. „Matka Boża Samobójców” to obraz Kościoła, który nie wyklucza, lecz otula, to wezwanie do przemiany – zarówno na poziomie indywidualnym, jak i wspólnotowym. Gdy Maryja trzyma w dłoni „krzyk”, nasze liturgie i modlitwy również powinny zawierać głos cierpiących, ich wołanie o pomoc i zrozumienie.

Wiersze Bartłomieja Kucharskiego charakteryzują się zwięzłością i oszczędnością formy, ale są niezwykle bogate w ukryte między wersami myślami. Styl poetycki autora przypomina kontemplację – krótkie, urywane wersy, modlitewne westchnienia, bezgłośne krzyki. Jego język nie moralizuje, nie ocenia, lecz pozwala mówić cierpieniu i temu, co zazwyczaj przemilczane, ukryte w cieniu. To poezja wyrastająca z milczenia, z doświadczenia „ciemnej strony duszy”, bliska duchowości i zarazem brutalnie szczera wobec ludzkiego bólu.

Warto docenić także formalny minimalizm tego zbioru. Brak patosu, brak „literackich popisów. Wszystko jest autentyczne. To poezja, która nie chce się podobać, lecz być prawdziwa. I właśnie ta szczerość i ta głębia myśli zostają w czytelniku na długo.

Chociaż tomik wpisuje się w nurt poezji religijnej, jego przesłanie nie jest wyłącznie dla wierzących. Wrażliwość, empatia, doświadczenie bólu i rozdarcia – są uniwersalne. „Matka Boża Samobójców” to poezja głęboko ludzka, przekraczająca granice wyznań i światopoglądów.

Jako teolog Bartłomiej Józef Kucharski OCD nie boi się zadawać trudnych pytań. Czyni to czasem dramatycznie, innym razem z pokorą. Bóg w jego wierszach to nie zawsze obecność pełna światła. Często to Bóg milczący, niepojęty, ukryty, ale obecny. Obecny w otaczającym nas świecie. Nadzieja w tych utworach nie jest nachalna, lecz cicha, jak szept modlitwy w ciemności.

W dobie poezji często zamykającej się w estetyzmie i formie „Matka Boża Samobójców” stanowi akt odwagi – zarówno twórczej, jak i duchowej. Poeta wychodzi poza konwencjonalne schematy języka religijnego, by zmierzyć się z tematami, które w Kościele nadal bywają przemilczane: depresją, samobójstwem, utratą wiary lub jej poszukiwaniem. Nie robi tego z pozycji mentora, lecz jako współcierpiący. Jego poezja to wspólna modlitwa i wspólny płacz – nie z ambony, lecz z głębi duszy.

„Matka Boża Samobójców” nie jest lekturą łatwą. To poezja, która wymaga otwartego serca i gotowości na konfrontację z własnym wnętrzem. W zamian oferuje coś niezwykle cennego – przestrzeń na łzy, pytania i obecność bez warunków. To poezja, która, choć zrodzona z bólu, niesie w sobie potencjał uzdrowienia.

Bartłomiej Józef Kucharski OCD stworzył dzieło, które można nazwać duchową ikoną współczesnego cierpienia. „Matka Boża Samobójców” to głęboko poruszający, poetycki apel o empatię, uwagę i miejsce dla tych, którzy zmagają się w ciszy. To poezja, która nie tylko mówi o Bogu – ale także mówi do Boga, w imieniu tych, którzy już nie potrafią.