Jest sobie dziewczynka, ma na imię Emma, spaceruje po plaży. Patrzę w drugą stronę, mijają sekundy, a kiedy spoglądam z powrotem, jej już nie ma. Ta jedna chwila rozwija się jak kwiat w serii fotografii, jak zawiły labirynt. Stoję w jego centrum, niezdolna zobaczyć, które ścieżki prowadzą do ślepych zaułków, a która do zaginionego dziecka. Wiem, że muszę zaufać wspomnieniom, że mam tylko jedną szansę na trafny wybór.
cytat z "Roku we mgle"
"Rok we mgle" to historia życia, miłości, zaufania, wiary, poszukiwań, niepewności, poczucia winy, nadziei oraz... pamięci. Pamięć to najważniejsza rzecz w życiu, także w tej opowieści, ponieważ każdy szczegół może zmienić wszystko. Każdy szczegół, nawet ten nieistotny jest jak złoty element tworzący cały obraz jako mały punkt, mała część wszystkiego.
Robimy zdjęcia, ponieważ nie możemy pogodzić się z tym, że wszystko
przemija. Nie możemy pogodzić się z tym, że powtórzenie danego momentu
nie jest możliwe. Prowadzimy monotonną wojnę z nieuchronnością naszej
śmierci, z czasem, który zmienia dzieci w gorszy gatunek: w dorosłych. Robimy zdjęcia, bo wiemy, że zapomnimy. Zapomnimy tydzień, dzień, godzinę. Zapomnimy, kiedy byliśmy najszczęśliwsi. Robimy zdjęcia dla własnej dumy, z pragnienia zachowania tego, co w nas najlepsze. Boimy się, że umrzemy, a inni nie będą wiedzieli, że w ogóle żyliśmy.
Historia opowiada o Abby Manson, jej narzeczonym oraz jego sześcioletniej córce Emmie. Wszystko toczy się wspaniale, ich wspólne życie, plany na przyszłość, lecz pewnego dnia wszystko, co kochali, wszystko, co znali, rozpada się na miliony kawałków.
Ich wspaniałe życie zmienia się w momencie zaginięcia Emmy we mgle na plaży nad samym Pacyfikiem... Wszystko zmierza ku gorszemu z każdym następnym dniem poszukiwań dziewczynki i kiedy wszystko wskazuje na tragiczny wypadek - utonięcie. Abby jest jedyną osobą, która wciąż wierzy, że Emma żyje, że jest gdzieś tam, może nawet daleko od nich, od swojego domu, ale żyje i dlatego nie przestaje walczyć o odnalezienie dziewczynki. Walczy z własną pamięcią, aby odnaleźć jak najwięcej szczegółów z tamtego smutnego dnia, nie przestaje nawet po roku od zaginięcia.
Problemy nie dotyczą jedynie wspomnień oraz możliwości umysłu, emocji, bezsennych nocy i nadziei, ale także biologicznej matki dziewczynki.
Historia napisana jest w typowym dla Michelle Richmond stylu dzięki czemu możemy poczuć się jak Abby - poczuć jej nadzieje, walkę wewnątrz jej umysłu, być częścią poszukiwań prawdy, rozmyślań dotyczących jej relacji z ludźmi, których kocha, bądź kochała....
I ta dziwna para, która była w tamtym miejscu w dniu zaginięcia; widziała ich na parkingu. Abby przez cały czas ma dziwne odczucia, że oni mogą być częścią tego zajścia, wskazówką, mogą wiedzieć, gdzie jest Emma, a może dziewczynka jest właśnie z nimi. Abby nie waha się ani przez moment i porzuca wszystko i rusza, aby ich odnaleźć, odnaleźć Emmę i przywrócić dawne życie. I robi to, kiedy wszyscy inni się poddali. Zostaje sama, aby walczyć z nieznanym wrogiem.
Czy odnajdzie Emmę? I co z jej życiem dzielonym z mężczyzną, którego kocha - czy wciąż będą razem po wszystkim, co ich spotkało i co ich spotka?
Dlaczego warto to przeczytać
"Rok we mgle" opowiada historię, która tak naprawdę mogłaby przydarzyć się każdemu z nas, dlatego jest tak realistyczna i tak niesamowita. Nie wiedząc, co przydarzy się na następnej stronie, w następnym rozdziale, człowiek nie potrafi oderwać się od lektury. Czyta się tę książkę z ogromną przyjemnością.
Interesująca i zarazem przerażająca historia; emocje rozrywające człowieka, kiedy ten jest przekonany, że nie może być gorzej niż jest w danej chwili; myśli oraz emocje, kiedy tracisz wszystko, kiedy tracisz siły i chcesz się poddać. I ten wyjątkowy niepokój przed nieznanym...
Na co zwrócić uwagę
Co dzieje się z człowiekiem, kiedy traci wszystko, nawet nadzieję i wiarę. Czy to możliwe, aby kochać kogoś tak bardzo, aby odważyć się porzucić wszystko - dom, własne życie? Co się dzieje, gdy wszyscy obwiniają cię za coś, czego być może nie zrobiłeś?
Ostatnie słowo o książce
"Rok we mgle" jest książką trudną i smutną, możecie więc zapomnieć o radosnym i miłym czasie czytając kolejne rozdziały. Piszę tak, nie dlatego, że książka jest zła, wręcz przeciwnie - opowieść ta nie należy do radosnych, czasem nie ma tam nadziei na lepsze jutro dla głównych bohaterów tej książki. To dlatego, według mnie, ta książka jest genialna i unikatowa.
Myślę, że lepiej zagłębiać się w jej treść w ciszy i w samotności, ponieważ tylko w ten sposób będziecie mieli możliwość zastanowienia się nad treścią książki oraz nad własnym życiem.
0 komentarze